سردار شهید سیداسماعیل دلبری

شهید سید اسماعیل دلبری فرزند سید محمد در سال 1339 در روستای دلبر از توابع شهرستان سبزوار متولد شد. سید اسماعیل نام پدربزرگ پدری اش بود که به یادگار بر این نوزاد نهاده بودند. پدرش سید محمد که خود مردی متدین و مذهبی بود در تربیت فرزندان اهتمام زیادی داشت و سید قبل از دبستان در محضر او با قرآن و احکام دینی آشنا شد. تحصیلات دوره ابتدایی را در دبستان زادگاهش گذراند و پس از آن برای ادامه تحصیل به شهر سبزوار عزیمت نمود و تا سال سوم راهنمایی تحصیل نمود. پس از آن علاقه مند شد که به استخدام ارتش درآید. بنابراین به تهران عزیمت نمود و مدتی در ارتش خدمت کرد، ولی خیلی زود از این کار منصرف شد و استعفا داد. او علت استعفایش را به پدرش این چنین بازگو می کند: من نمی دانستم این ها این طوری هستند. یعنی این ها دین و مذهب ندارند. بچه همین آب و خاک هستند ولی طوری این ها را بار آورده اند که در میان آنها حتی نمی توانیم نماز بخوانیم و روزه بگیریم. پس از آن در تهران ماند و در مغازه تریکو بافی دایی اش مشغول به کار شد و پس از مدتی با همکاری برادرش یک کارگاه تریکو بافی دایر نمود. در ایام تعطیل و اوقات فراغت به روستا می رفت و در کارهای کشاورزی و دامداری به پدر و مادرش کمک می کرد. گاهی به قالیبافی می پرداخت و به ورزش فوتبال علاقه داشت. به مطالعه کتابهای مذهبی و به ویژه آثار شهید مطهری هم بسیار علاقمند بود. جوانی خوش اخلاق و مهربان بود و به والدین خود احترام می گذاشت و در انجام کارها با آنها مشورت می کرد. بسیار مردم دار بود و به وضع مستمندان و ناتوانان رسیدگی می نمود. به صله رحم اهمیت می داد. متواضع و با حیا بود. از رذایل اخلاقی به ویژه غیبت دوری می کرد و الگوی رفتاری مناسبی برای برادران و دوستانش بود و مورد علاقه و احترام اقوام و خویشان قرار داشت. بسیار متدین و مذهبی بود و به انجام فرائض دینی به طور دقیق و صحیح اهمیت می داد. با قرآن و دعا مانوس بود و به ائمه اطهار (ع) عشق می ورزید و بیشتر کتابهایی که از او به یادگار مانده است در موضوع ائمه اطهار (ع) است. فعالانه در جلسات قرآن و دعا شرکت می کرد و به نماز اول وقت بسیار اهمیت می داد. از ویژگی های مهم اخلاقی او رعایت حق بیت المال بود. اجازه نمی داد در حضورش از کسی غیبت شود. اهل توکل و توسل بود و سیمایی نورانی داشت. وی در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی به خدمت سربازی رفت ابتدا در پادگان افسریه و پس از آن در پادگان حشمت آباد قصر خدمت نمود. همزمان با اوج گیری قیام مردم ایران علیه نظام ستمشاهی به فرمان حضرت امام پادگان نظامی را رها کرد و به صفوف انقلابیون پیوست. به حضرت امام عشق می ورزید و به انقلاب اسلامی بسیار علاقه مند بود. عکس ها و اطلاعیه های حضرت امام را بین مردم توزیع می کرد. بسیار شجاع بود و با بی باکی برای به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی تلاش می کرد. جزء اولین جوانان روستا بود که با پاره کردن عکس شاه خائن و شعار دادن علیه رژیم طاغوت در منسجم کردن نیروهای جوان برای مبارزه با حکومت ستمشاهی اقدام نمود. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی با نهادهای انقلابی فعالانه همکاری می کرد. در تمام صحنه های دفاع از انقلاب اسلامی حاضر بود و در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت می نمود و مردم را به حضور در آئین های انقلابی تشویق می کرد. ایشان با شروع جنگ تحمیلی برای اولین بار در تاریخ 1360/10/1 به جبهه های حق علیه باطل اعزام شد. پس از شهادت برادرش سید علی به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد و به عنوان مسئول دبیرخانه سپاه سبزوار مشغول به کار شد. سید اسماعیل با دختر دایی اش ازدواج کرد. ازدواج او مدتی بعد از شهادت برادرش انجام گرفت و آنها زندگی مشترک خود را بسیار ساده با سفری به مشهد و زیارت امام رضا(ع) آغاز کردند. ثمره این ازدواج دو فرزند شد. او برای آخرین بار در تاریخ 1363/2/12 به میادین نبرد شتافت و به عنوان مسئول مخابرات گردان تیپ 21 امام رضا (ع) مشغول به خدمت گردید. ایشان سرانجام در تاریخ 1363/7/26 در منطقه میمک و در جریان عملیات عاشورا بر اثر اصابت ترکش به پهلو چپش به فیض شهادت نائل آمد. پیکر پاک و مطهر ایشان پس از تشییع باشکوه، در گلزار شهدای شهر سبزوار به خاک سپرده شد.